Recenzja Beyerdynamic DT1770 Pro

Ergonomia i użytkowanie

DT1770 cechuje wyraźny nacisk pałąka, który początkowo może być uporczywy. Trzymają się głowy mocno, postawiono na izolację od otoczenia. To konstrukcja wokółuszna, pady spokojnie mieszczą uszy, więc nie jest to tak dużym problem jak w słuchawkach nausznych (Sennheiser HD25-1) albo częściowo opierających się o uszy (Focal Spirit Professional). Nadal jednak mogą cisnąć szczękę, gdyż nauszniki nie są odpowiednio miękkie – wszystko zależy od kształtu twarzy i rozmiaru głowy. Izolacja jest dobra, słuchawki pozwalają skupić się na muzyce, odciąć od otoczenia, ale nie jest to tłumienie ekstremalne – hałas nadal może się przebić, za to dźwięk wycieka tylko delikatnie.

Opaska pałąka nie ciśnie. Pałąk jest giętki, dobrze wyprofilowany – nie naciska czubka głowy, a opaska jest miękka i gruba. Regulacja rozmiaru także wystarczy na każdą głowę.



Podobają mi się przewody z oddzielnymi adapterami 6,3 mm. Wtyk XLR z blokadą wpina się wygodnie i szybko. Zazwyczaj nie przepadam za spiralnymi przewodami, ale tym razem jest bardzo dobrze – wolę spiralny niż długi prosty. Spirala jest całe szczęście sprężysta i rozciągliwa, więc jeśli słuchawki zostaną podpięte do konkretny sprzęt studyjny lub duży wzmacniacz, to raczej nie będą przesuwać urządzeń po biurku przy każdym ruchu głową.





Zmiana padów jest problematyczna. Słuchawki wyposażone są w nacięcia na rantach kopułek, ale pady mają dosyć wąskie kołnierze, a rowki na nauszniki są bardzo ciasne. Trzeba uzbroić się w cierpliwość oraz użyć sporej siły, naciągając pady. Zdarzyło mi się, że mimo korzystania z nacięcia ostatni fragment kołnierza nie chciał wskoczyć na swoje miejsce – i tak trzeba było siłowo wciągnąć kołnierz na miejsce. Równie dobrze można nie korzystać z wcięcia, tylko spróbować naciągać kołnierze bezpośrednio na ranty – i tak trzeba się napracować.

Specyfikacja

REKLAMA

• przetworniki dynamiczne Tesla 2.0
• konstrukcja zamknięta, wokółuszna
• pasmo przenoszenia: 5 Hz – 40 kHz
• impedancja: 250 Ω
• skuteczność: 102 dB/1 mW i 500 Hz, maksymalnie 125 dB SPL/200 mW i 500 Hz
• średni pobór mocy: 200 mW
• tłumienie: około 18 dBa z nausznikami welurowymi, około 21 dBa z nausznikami skóropodobnymi
• THD: <0,05% (1 mW/500 Hz)
• nacisk pałąka: około 7,2 N
• waga: 388 g
• dwa przewody: prosty 3 m i spiralny do 5 m, pozłocone wtyki 3,5 mm + adaptery 6,3 mm
• w zestawie kufer oraz dodatkowe nauszniki skóropodobne

Brzmienie

Platforma testowa

• Słuchawki: MrSpeakers Ether i Ether C, Audeze LCD-2 (PlusSound X8, Double Helix Fusion Complement4), Fostex x Massdrop TH-x00, Meze 99 Classics, AKG K612 Pro, AKG K551, Focal Spirit Professional
• DAC/AMP i wzmacniacze: Burson Conductor Virtuoso, AIM SC808, ODAC i O2
• DAP: iBasso DX90, DX80, FiiO X7
• Interkonekty: Forza AudioWorks Copper Series, Profigold Sky, Klotz
• Muzyka: wiele gatunków, różne realizacje, w tym 24-bit oraz nagrania binauralne

Słuchawki są określane przez producenta mianem referencyjnych, studyjnych i zarazem monitorowych. Moim zdaniem z brzmieniem jest jak z designem – połączono dźwięk profesjonalny z audiofilskim lub melomańskim. Nie są to według mnie neutralne słuchawki, daleko im do chudych, bezbarwnych, anemicznych. Mają w sobie sporo charakteru i rozrywki, ale jednocześnie nadal pozostają dosyć naturalne w średnicy i przekazują dużo informacji – rozdzielczość jest bardzo wysoka. To też nie sceniczne efekciarstwo, a precyzyjna holografia. W efekcie dostaje się wysoką rozdzielczość, ale też mocny bas z wykopem, dużo energii i rozrywki, a do tego twardo zarysowaną średnicę.

Nauszniki mają spory wpływ na brzmienie, ale postanowiłem opisać DT 1770 PRO z nausznikami skóropodobnymi. Welury to również dobre połączenie, ale tym samym mniej przystępne, o czym za moment.

Fani dobrej jakości basu będą zadowoleni. Odbieram tony niskie w DT1770 jako podkreślone na przełomie subbasu i midbasu, co dodaje dołowi ciepła. To masywniejszy, kształtny i mocny bas, ale także zwarty, zbity i wzorowo kontrolowany. Ma zróżnicowaną fakturę, jest twardszy, wyrazisty. Wyciąga dużo detali, przekazuje sporo informacji. Dół nie dudni, nie buczy, nie dominuje, ale stanowi ważny element muzyki. Duże wrażenie robi też atak, ale to element nie dla każdego – słuchawki mają potężny wykop. Bas uderza, stuka – to słuchawki, w których stopa perkusyjna autentycznie kopie. To bas szybki, kiedy trzeba spowolni, ale preferuje dużo energii i dynamiki. Dół radzi sobie także ze spokojniejszymi, lżejszymi instrumentami, lekko je podkreśla, ale nie ogranicza słuchanego materiału. To nie sygnatura dla osób szukających neutralności w stylu AKG, monitorowych słuchawek Focala czy dokanałowych Etymotików – to dźwięk z basem, jego masą, kształtem.

Średnica wydaje się lekko ustępować niskim tonom, ale nadal jest bezpośrednia, bliska, mocno i wyraziście zarysowana. Wydaje się być neutralna w barwie. To twardszy, precyzyjny, mocny dźwięk średnicy – bez słodzenia, wygładzania, koloryzacji. Środek jest dosyć naturalny, ale ma w sobie też pewną surowość, lekką natarczywość. Dźwięk rysowany jest mocną kreską, twardo i bezwzględnie – słuchawki przypominają mi pod tym względem Focale Spirit Professional. Rozdzielczość robi duże wrażenie, słychać wpływ przetworników Tesla (właśnie w mocniejszym zarysowaniu brzmienia). Dobrze brzmią wokale, dęciaki są żywe i mocne, a gitary masywne i szczegółowe, wszystko jednak w bardziej monitorowej formie. To całkiem agresywna prezentacja, która może wydać się natarczywa – DT1770 to nie słuchawki dla szukających relaksu, czarowania dźwiękiem i delikatności.

Sopran jest także bardziej w stylu słuchawek z serii Tesla, ale nie aż tak wyostrzony. O ile T70 lub T1 można określić mianem jaśniejszych i raczej ostrzejszych, to DT 1770 PRO są łagodniejsze. Słuchawki nie syczą, nie kłują, ale góra pozostaje krystaliczna, czysta oraz wyraźnie odseparowana. Jeśli bas można określić mianem ciepłego, to sopran sytuację ochładza. To selektywne cykanie talerzy, klarowne damskie wokale i bezpośrednie dęciaki. Nie ma efektu zgaszenia, zamulenia, brzmienie jest przejrzyste, czyste. Wyraźny sopran wzmacnia efekt bardzo bezpośredniego i bliskiego dźwięku, góra jest nadal dosyć mocna i szybka, zatem może nie zgrać się z jasnymi sprzętami, ostrzejszymi realizacjami, może też męczyć osoby wrażliwe na wysokie tony. Sam martwiłem się czy nie przesadzono z górą, ale jednak producent poszedł w dobrym kierunku.

Pod względem sceny jest ciekawie, ale specyficznie. DT 1770 PRO to bardzo bezpośrednie słuchawki, wręcz narzucające się. Pierwszy plan pozostaje bardzo blisko, bez dystansu. Instrumenty są duże i serwowane wprost – nie wybrzmiewają gdzieś z oddali, lecz pojawiają się bezpośrednio przy uszach, także w głowie. Stereo jest mocno zarysowane, głębia słyszalna, separacja mocna, ale scena mała. To nie audiofilskie, a bardziej monitorowe rysowanie dźwięku. Pozycjonowanie jest zróżnicowane także w wysokości, ale ogólna holografia to raczej półka profesjonalna, a nie audiofilska.

Nauszniki to właściwie pewien korektor dźwięku. Te skóropodobne cechuje łagodniejszy sopran oraz bliższa średnica. Welury to bardziej otwarte brzmienie, ale też jaśniejsze – sopran bywa lekko ostry, a bas pozostaje mocny. Z welurami bliżej DT 1770 PRO do brzmienia na planie litery V. Sporo zależy od źródła, ciemniejsze i jaśniejsze sprzęty o uwydatnionej średnicy mogą spisać się lepiej z welurami, podczas gdy do neutralnych i jaśniejszych źródeł lepiej dobrać pady skóropodobne.

Beyerdynamic DT 1770 Pro vs inne słuchawki

Najciekawszym porównaniem są moim zdaniem Fostexy TH-x00. Z pozoru podobne słuchawki, w praktyce różne, także jakościowo. Nie ukrywam, że zdecydowanie wolę wizję Beyerdynamika – to nadal nie moje brzmienie, ale ze słuchawek korzystało mi się wyjątkowo przyjemnie i mógłbym ich używać na co dzień. Fostexy to według mnie niższa jakość – ich niskim tonom brakuje ataku, są bardziej rozmyte, gorzej kontrolowane. Średnicy jest mniej, a sopran szeleszczący – brakuje precyzji i ogólnie rozdzielczości. DT 1770 PRO to dużo więcej energii, dynamika, szybki i mocny atak basu, a także zarysowane brzmienie średnicy i dużo detali. TH-x00 kreują jednak większą (głównie szerszą) scenę, są bardziej napowietrzone i mocniej separują instrumenty. Fostexy są tańsze, ale sam bez wahania wolałbym dopłacić do Beyerdynamików.

Jest w Beyerach coś przypominającego Focale Spirit Professional, które są jednak równiejsze, mają słabszy bas, ale podobnie monitorowy charakter – mocny, lekko surowy dźwięk. Beyery są jednak bardziej efektowne i budują trochę szerszą i głębszą scenę. To też wyższa rozdzielczość, ale pod względem szczegółowości nie ma dużego dystansu.

Ether C od MrSpeakers to inne brzmienie: lżejsze w midbasie, za to mocniejsze w subbasie – zejście w Etherach robi większe wrażenie, jest bardziej wyczuwalne. To też ogólnie bardziej neutralne brzmienie, większa scena, dużo więcej powietrza, szybkie i analityczne granie. DT1770 wydają się być przy nich ciasne w scenie, zagęszczone, napompowane w średnim basie, chociaż podobnie klarowne w sopranie.

Beyerdynamic DT 1770 Pro i sprzęt

Beyery są skuteczne, ale to wyższa impedancja. Potrzebują trochę więcej mocy, by pokazać co potrafią, szczególnie odnośnie do dynamiki i rozdzielczości. Bursona Virutoso musiałem rozkręcać trochę słabiej niż w przypadku słuchawek planarnych, ale dla porównania Fostexy TH-x00 brzmiały z nim prawie na minimum skali, a Beyery potrzebowały, w zależności od materiału, dwa lub nawet trzy razy więcej mocy.

Opisywane słuchawki to raczej typowo stacjonarna propozycja pod mocniejsze i średnie wzmacniacze. Nie widzę w nich kompana odtwarzaczy lub małych kombo – brzmienie może być nadal dobre, ale nie pokażą swojego maksimum.

Podsumowanie

Jak już wspomniałem, chętnie korzystałbym ze słuchawek na co dzień, mimo że bas jest mocny. Świetnie słucha mi się na nich elektroniki i metalu, głównie brzmień dynamicznych, szybkich. Dla spokojniejszej muzyki wybrałbym inne słuchawki, ale niechętnie zdejmowałem DT 1770 PRO z głowy (zazwyczaj by odpocząć, także od mocniejszego nacisku pałąka).



Za słuchawki trzeba jednak sporo zapłacić – 2500 zł to już wysoka półka, jest w czym wybierać. Słuchawki mogą być jednak strzałem w dziesiątkę, szczególnie jeśli potrzeba szczegółowych, ale nie nudnych słuchawek, które nie brzmią jak z hangaru, a są bezpośrednie, wręcz intymne w rysowaniu pierwszego planu.

Nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że to słuchawki studyjne z krwi i kości. Referencyjne pod względem jakości mogą być, ale w użytku profesjonalnym moim zdaniem trzeba brać poprawkę na mocniejsze skraje pasma. Nie grają równo, to raczej konsensus pomiędzy brzmieniem muzykalnym a studyjnym. Nie znam niestety poprzednika, ale wiele opinii o DT 770 także dotyczy mocniejszego basu, a nawet brzmienia na planie V. Wydaje mi się, że tym razem producent nie poszedł w zupełnie inną stronę, lecz rozwinął przyjętą formę.

dla Beyerdynamic DT1770 Pro

REKLAMA