Specyfikacja


  • podwójne przetworniki dynamiczne (woofer i tweeter + zwrotnica)
  • pasmo przenoszenia: 10 Hz – 20 kHz
  • impedancja: 16 Ohm
  • skuteczność: 101 dB
  • izolacja: do -27 dB
  • długość przewodu 135 cm, mikrofon, kątowy wtyk 3,5 mm

REKLAMA
fiio

Brzmienie



Platforma testowa

  • Słuchawki: Etymotic ER-4PT (i ER-4S), HiFiMAN RE-400, Narmoo S1, MEElectronics A151P, Narmoo S1
  • DAC/AMP i wzmacniacze: IFI Nano iDSD, ODAC i O2, Leckerton UHA760, FiiO E17k Alpen 2
  • DAP: iBasso DX90, Sansa Clip Sport
  • Interkonekty: Forza AudioWorks Copper Series
  • Muzyka: wiele gatunków, różne realizacje, w tym 24 bit, DSD oraz nagrania binauralne

Opis od producenta reklamuje bas, dynamiczne brzmienie i klarowność dźwięku i to w sumie racja. M-Duo stawiają na mocne brzmienie, podkreślony bas i brzmienie na planie litery V, sztuczne, cyfrowe, lekko wyostrzone w sopranie – jest przede wszystkim efektownie. Bas jest lekko ciepły, ale średnica i sopran wpadają w chłód. Producenta wspomina także o szczegółowości, ale tutaj już można się spierać, bo średnica jednak ustępuje pozostałym pasmom, nie jest to więc raczej brzmienie dla osób szukających wielu detali, a raczej słuchawki dla fanów basowego i rozrywkowego brzmienia, w czym sprawdzają się bardzo dobrze.

Słychać, że bas wspiera oddzielny przetwornik. Niskie tony są trochę swobodniejsze niż zazwyczaj ma to miejsce w dokanałówkach z pojedynczym przetwornikiem dynamicznym. Są one w pewnym stopniu niezależne od pozostałych pasm, co słychać także po wzmocnieniu basu – midbas i subbas są podkreślone, mają wyraźne zejście, są tłuste i gęste, ale nadal cechują się dobrą dynamiką. Bas wychodzi przed szereg, czasami dominuje i mocno wybija się ponad średnicę, ale sopran go wyraźnie kontruje. Nie jest to jednak ekstremalna prezentacja niskich tonów – fani mocno wyciętej góry i średnicy mogą nie być zadowoleni, bo bas nie zalewa tutaj wszystkiego swoim „cielskiem”. Niskie tony nie należą też do zwartych, mocno zbitych i analitycznych – są masywne, obłe, zagęszczone, tworzą mocną i obfitą podstawę. Mają pierwszeństwo przed wokalami, gitarami, instrumentami dętymi, czują się najlepiej w efektownych brzmieniach elektronicznych, nastawionych na mocny dół. Im bardziej basowe i rozrywkowe brzmienie, tym lepiej, bas jednak nie powoduje, że nagrania które mają go mniej zaczynają być wyjątkowo dominujące w dolnych rejonach.

Niskie średnie ustępują basowi, chociaż te wyższe wydają się być trochę wypchnięte, czasami nawet ostre i szorstkie. Wszystkie instrumenty operujące pasmem średnicowym wycofują się w stosunku do basu, ale dużo zależy od realizacji. Nie jest to strojenie do wokali, żywych instrumentów, a raczej do cyfrowych sampli – reszta się trochę przymula oraz przyciemnia. Muzyka operująca tym pasmem często wypada przeciętnie, matowo – głosy są przytłumione, oddalone, a bas wydaje się być nerwowy, jakby tylko czekał na mocniejszą muzykę, gdzie zagra pierwsze skrzypce. Nie jest to jednak reguła – niektóre realizacje brzmią nieźle, nawet jeśli nie są skoncentrowane wokół basu. Zdarza się, że kontrabas lub gitara basowa wybiją się ponad resztę instrumentów, zalewając ją. W innym przypadku jazzowe brzmienie o słabszym, punktowym dole nie cierpią na wyolbrzymiony bas, trudno polecać M-Duo do lżejszych brzmień. Jeśli już to raczej do starszej elektroniki, rocka, popu, niż muzyki wokalnej, jazzowej, klasycznej.

Sopran jest krótki i sztuczny, nie należy do tych wyważonych i naturalnych. Słychać pewien akcent na przełomie wyższej średnicy i sopranu – brzmienie jest lekko zabrudzone, czasami szorstkie i nieprzyjemne. Talerze perkusyjne są zgaszone, a cyfrowe sample ostrzejsze i wyraźniejsze. Nie jest to pasmo równie dobre, co bas – dół ma większy priorytet Góra też wybija się ponad średnicę, ale jest gorsza jakościowo, trochę ziarnista, a czasami szumiąca i sycząca, przez co słuchawki potrafią zasybilizować czy zakłuć.

Ciekawie prezentuje się scena dźwiękowa, M-Duo brzmią z pewnym dystansem, ale faworyzują raczej szerokość. Oddalają brzmienie od uszu, na prawo i lewo, a balans trafia w środek głowy, czasami przechyla się lekko przed nią lub za nią. Stereofonia jest więc mocno zaznaczona, ale nie jest zbyt kontrastowa. Brzmienie jest dobrze odseparowane, instrumenty nie zlewają się ze sobą, ale bas czasami przykrywa pozostałe. Powietrza nie ma wiele, a dźwięki są blisko siebie. Nie jest to prezentacja analityczna, a wycofanie średnicy i wzmocnienie basu lekko przykrywa brzmienie, oddala je.

Z uwagi na ostrzejszy charakter średnicy dobrze łączyć M-Duo z cieplejszymi i ciemniejszymi odtwarzaczami, a nie tymi ostrzejszymi i jaśniejszymi. Nieźle spisał się Clip Zip, który dodatkowo trochę opisywane MEE odchudził, chociaż słychać było wyraźny szum. Dobrze brzmiał również xDuoo X2 – ocieplił je i złagodził, ale słychać było wyraźnie szumy. Słuchawki nie są wymagające, ze smartfona również sobie poradzą, a te mają często pasującą sygnaturę pod takie brzmienie tj. łagodzą sopran i wyższą średnicę.

Jak się mają M-Duo do innych “duali”? Tych nie ma dużo. Brainwavz R1 to cieplejsze brzmienie z mocniejszym midbasem niż subbasem i trochę łagodniejszą górą. M-Duo mają też pełniejszy i swobodniejszy bas od R1. Fischer Audio Tandem to zdecydowanie odmienne brzmienie, dużo płytsze w basie oraz zdecydowanie mocniejsze w średnicy – to brzmienie do lekkich gatunków, żywych instrumentów i wokali. Tandemy są bardziej szczegółowe i wyrównane, mimo że nie w pełni neutralne. Brainwavz R3 to twardsze i bardziej matowe brzmienie, bliższa średnica, ale trochę przymulona, a także mocniejszy midbas, ale to ogólnie bardzo specyficzny model. ADL EH008 to bardziej basowe (midbasowe), ciemniejsze granie, również mocniej rysowane i bardziej zadziorne. Przy powyższych podwójnych dynamikach Mee są najbliżej klasycznego brzmienia opartego na literze “V”. Narmoo S1, czekające na swój test i niedostępne w kraju, to brzmienie o wyższej rozdzielczości, bardziej zrównoważone, precyzyjne, czystsze i gładsze od M-Duo z równiejszą górą i łagodniejszą wyższą średnicą.

Pojedyncze dokanałówki zazwyczaj oferują bardziej płytki bas oraz mniej swobody. Brainwavz M1 to brzmienie gładsze, jaśniejsze, równiejsze i bardziej bezpośrednie, mimo że również falują w średnicy. NuForce NE-700x zapewniają mocniejszy midbas, wyraźniejszą średnicę (niską), ciemniejsze i cieplejsze brzmienie, są także w scenie większe od M-Duo oraz mniej sykliwe i łagodniejsze w wyższej średnicy.

Podsumowanie



Nie jestem pewien jak jednoznacznie ocenić M-Duo. Są utwory, gatunki, które bardzo im pasują – brzmią wtedy jak materiał na rekomendację. To jednak loteria i wiele utworów brzmi kiepsko, sykliwie, ciemno, ze zgaszoną średnicą i często zbyt mocnym basem. Niskie tony robią jednak dobre wrażenie jakością: są głębokie, dobrze rozbudowane, radzą sobie z mocnym zejściem, wyciągając czysty i tłusty subbas, podobnie jak midbas. Gorzej bywa z wyższą średnicą i sopranem, które bywają zabrudzone i sykliwe. Dobre wrażenie robią także szerokość sceny i separacja instrumentów. Ogólnie w tej cenie to nadal całkiem niezła oferta, choć specyficzna – warto posłuchać przed zakupem.

Zalety:
+ bardzo dobre wykonanie (metalowe obudowy)
+ bogate wyposażenie
+ niezły design
+ niezła ergonomia (dobre tłumienie)
+ podkreślony i swobodny bas, dobry jakościowo – czyste zejście, dobre dociążenie brzmienia, brzmienie czytelne, ze sporą sceną, dobrze odseparowane (najlepsze do brzmień elektronicznych)


Wady:
– dźwięk wyjątkowo zależny od realizacji utworu, czasami brzmienie jest bardzo dobre innym razem zgaszone i sykliwe, trudno wyczuć jak słuchawki zareagują na dany utwór
– sykliwa góra i szorstka wyższa średnica (pod cieplejsze, ciemniejsze źródła)
– mocno wyciągają szumy z odtwarzaczy

Sprzęt dostarczył:

REKLAMA
fiio

8 KOMENTARZE

  1. Powołując sie na Twoje osłuchanie z wieloma modelami, czy ten model będzie dobry do muzyki jak Imagine Dragons, Arctic Monkeys czy Alt-J, gdzie chodzi mi o dobre basy, przy czystych innych pasmach?
    Mialem jeszcze na oku Brainwavz M1, S1 lub Soundmagic e10 v2 lub Cresyn c740s i c450s
    Nie wiem w końcu, które z nich są najlepsze, liczę na Twoja pomoc.

  2. SoundMagic E10 to bardziej typowe V o łagodniejszej wyższej średnicy, ale mocniejszej, cyfrowego górze. Są bardziej przewidywalne, nie mają tak swobodnego basu i tak szerokiej sceny, ale to również niezły wybór.

    Stekers, jestem za Brainwavz S1, bo średnie też są tam ważne. M1 będą miały trochę za mało basu, nie będzie tak efektownie.

  3. Dzięki za pomoc, kupiłem ostatecznie Cresyny c450s, jak na moje wymagania nie narzekam, bass jest mily, chociaż nie jestem ulubieńcem słuchania na maksymalnym dźwięku wiec nie wiem jak wtedy wychodzi. I 130zl to nie wiele 🙂 gdyby cos sie stalo, albo by mi sie znudzily kupie S1 🙂
    Jeszcze raz dzięki za odpowiedź:)

  4. Też bardzo ciekawe słuchawki. S1 byłyby mocniejsze w średnicy, cieplejsze i łagodniejsze w górze, mniej efektowne i cyfrowe. Ja wolałbym S1, gitary i wokale byłyby bliżej, ale Cresyny mają w takiej muzyce na pewno bardziej efektowny i mocniejszy bas. S1 mogą się więc nie spodobać.

  5. Nie wiem czy ktoś tu jeszcze zagląda ale czy mógłby mi ktoś odpowiedzieć na pytanie. Posiadam MH1c i przesiadam się na coś innego ze względu na awarie czy M-duo może z nimi w ogóle konkurować ? Podobno Mh1c to słuchawki nie mające konkurencji do 300zł. A mi one padją jak muchy. 4 sztuki w Ciągu 2 lat to za duzo.. A i czy w Mee mozna gdzies dostać 2 lata gwaracji na którekolwiek słuchawki?

  6. Są ze mną już 10 lat….
    Działają, grają przecudownie i nie chcą się zepsuć.
    Jeden z najlepszych zakupów w życiu 🙂

DODAJ KOMENTARZ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj