Recenzja Superlux HD440

Specyfikacja i ergonomia

Superlux HD440 charakteryzują się:

• 40 mm przetwornikiem z magnesem neodymowym,
• skutecznością 96 dB,
• pasmem przenoszenia 20 Hz – 20 kHz,
• impedancją 150 Ohm,
• naciskiem pałąka 4 N,
• wagą 300 g.

To specyfikacja zbliżona do HD330 lub HD660, choć pod względem ergonomii tak dobrze już nie jest. Słuchawki nie leżą dobrze na mojej głowie – kopułki wyraźnie odstają u dołu od uszu, przez co brakuje pełnego tłumienia – trzeba dociskać je dłońmi, co powoduje uwieranie nad uchem. Opaska pałąka również ciśnie na szczycie głowy, a tę mam raczej standardowych rozmiarów. Po założeniu słuchawek na głowę mam ochotę je jak najszybciej zdjąć – oprócz problemów ergonomicznych, miskowate komory przetwornika powodują wstrętny efekt, przypominający duże morskie muszle przyłożone do obu uszu. Każdy dźwięk otoczenia lub mój głos w trakcie noszenia jest nieprzyjemnie wzbudzony.



Odsłuchy testowe były dla mnie nieprzyjemne i tym samym trudne, ale możliwe, że to wina mojej anatomii, choć nigdy wcześniej takich problemów nie miałem. Prawdopodobnie pomogłoby nagięcie pałąka, czego w przypadku użyczonego modelu testowego zrobić nie wypada.

REKLAMA

Odsłuch

Odsłuchów dokonałem na zestawie stacjonarnym ODAC i O2, przy użyciu formatów stratnych i bezstratnych wielu gatunków.



Testowany model charakteryzuje się całkiem równym, choć lekko ocieplonym brzmieniem. Słuchawki, z racji niskiej skuteczności, wymagają jednak sporej ilości mocy. O ile HD330 kładły większy nacisk na niższe rejestry i miałem wrażenie, że łatwiej je „rozbujać”, to w HD440 do głosu dochodzi średnica, a brzmienie jest ogólnie cieplejsze i bardziej naturalne. Czterystaczterdziestki brzmią jednak z pewnego dystansu – są czytelne, ale lekko przymglone. Sopranom brakuje otwarcia i swobody, są zgaszone.

Niskie rejestry pozostają „klasyczne”, bas pełni swoją, wspierającą rytmikę, rolę, jest dobrze dociążony, niezbyt głęboki, ale dynamiczny i swobodny. Potrafi zejść nisko, nie dławi się przy sporej ilości niskich rejestrów, jest dobrej jakości, ale nie gra pierwszoplanowej roli. Ogólnie nie można przyczepić się do jego jakości, prezentuje uniwersalną charakterystykę, ale tym samym nie ujednolica instrumentów basowych.

Scena pomimo „miskowatej konstrukcji” jest odpowiednio szeroka i głęboka, dobrze słyszalne są dalsze plany. Brzmienie jest jednak całościowe – trochę brakuje tam luzu, powietrza, lepszej separacji i wyższej rozdzielczości. HD440 dobrze brzmią w jazzie i spokojniejszych gatunkach, choć nawet tam brakuje energii, kolorów i uderzenia – dźwięk jest jakby zgaszony, wypłowiały, leniwy, zwyczajny. Ponadto, wspomniana wcześniej konieczność ciągłego dociskania do uszu kopułek demotywowała jeszcze bardziej.

REKLAMA