Recenzja Takstar HI 2050

Specyfikacja

Takstar HI 2050 to:

• otwarte słuchawki o konstrukcji wokółusznej,
• przetworniki o średnicy 53 mm,
• 92 dB skuteczności,
• 60 Ohm impedancji,
  pasmo przenoszenia 15 Hz – 25 kHz,
  waga 325 g.

Od razu zaciekawiło mnie zastosowanie dużego przetwornika – zazwyczaj w słuchawkach tego typu spotyka się przetworniki 40 mm. Opinie co do korzyści takich rozwiązań są różne – zwykle podkreśla się lepszej jakości niskie tony i lepszą scenę, ale nie jest to reguła, a tym bardziej wyznacznik wyższej jakości.

REKLAMA

Brzmienie

Odsłuchów dokonałem na kilku zestawach, między innymi:

• stacjonarnie na O2 i ODAC (brzmienie neutralne, rozdzielcze i swobodne);
• stacjonarnie na ODAC wraz ze wzmacniaczem Schiit Asgard 2 (ciepłe i mocne brzmienie o pełnej średnicy);
• przenośnie na Samsungu R1 wraz z FiiO E12 (przejrzyste i przestrzenne, ale ciemniejsze niż pozostałe konfiguracje).

Używałem plików w formatach stratnych i bezstratnych wielu gatunków – od jazzu, aż po death metal.

Nie spodziewałem się tak dobrego brzmienia. Moją uwagę zwróciła najpierw scena muzyczna – jest napowietrzona, głęboka i szeroka. Często miałem wrażenie, że słuchawki grają dookoła głowy, a nie w jej środku. W niektórych utworach jazzowych wokal wydawał mi się wybrzmiewać gdzieś za głową, mimo że skupiony był dokładnie pomiędzy kanałami. Instrumenty są dobrze odseparowane i świetnie eksponowane w głębi sceny – nie jest ona może wielowarstwowa, ale buduje przyjemny dystans wobec źródeł drugoplanowych. Muszę przyznać, że to bardzo angażująca prezentacja muzyki, a efekt potęguje jeszcze bardzo dobra stereofonia – lewy i prawy kanał konsekwentnie współpracują, przenikając się i dopełniając.

Niskie tony nie należą do tych obfitych i pełnych, nie zaskoczą też potężnym zejściem. Z neutralnymi źródłami może brakować dociążenia basu, właściwie zaradził temu jedynie Schiit Asgard 2, który lekko uwypukla bas. Słuchawki lepiej współpracują z gitarą basową i kontrabasem niż z elektronicznymi samplami. Instrumenty basowe wybrzmiewają zgodnie ze swoją specyfiką, nie mulą, potrafią przekazać detale, takie jak obijające się o podstrunnicę struny, choć niestety są troszkę za płytkie.

Średnica jest gładka, troszkę silniejsza w niższych pasmach, ale i tak drugoplanowa. Brakuje jej zwłaszcza w przekazie wokali – męskie są spłaszczone, a damskie matowe. Ma szumiący, lekko piaszczysty charakter, przez co słuchawki nie brzmią sterylnie, ani cyfrowo. Mają analogowy, naturalny „nalot”.

Sopranom brakuje wsparcia w wyższej średnicy – w ekstremalnych przypadkach potrafią lekko zasyczeć, są trochę szkliste, krótkie, ujednolicone, mało szczegółowe. Czytelnie oddają prace talerzy perkusyjnych, ale nie można mówić o nich jako naturalnych. Czasami miałem wrażenie, że brzmią jakby zastąpiono perkusyjny Hi-hat komputerowym samplem.

Takstary są lekko ocieplone i nie można o nich powiedzieć do końca, że podbijają skrajne pasma, że grają w kształcie litery V. Ich brzmienie nie jest tak kontrastowe – właściwie brakuje tylko trochę wyższej średnicy, by były naprawdę zrównoważone. HI 2050 nie są też z tego powodu bezpośrednie – czytelność jest bardzo dobra, ale brzmienie ma jakby lekki kocyk, przykrycie, zmiękczenie przekazu. Najlepiej sprawdziły się w jazzie, bluesie i rocku, oferując dobre proporcje muzykalności i szczegółowości. Do cięższych gatunków i elektroniki warto zastosować korektor.

REKLAMA