Test Beyerdynamic Custom One Pro

Odsłuch

Testów dokonałem na dwóch zestawach: FiiO E17 oraz ODAC ze wzmacniaczem O2. Skupiłem się na drugiej konfiguracji urządzeń w pełni transparentnych, co ułatwia opis brzmienia samych słuchawek. Różnych gatunków muzycznych w formatach stratnych i bezstratnych słuchałem na wszystkich ustawieniach suwaka regulującego poziom basu. Słuchawki zostały konkretnie wygrzane przed odsłuchem testowym – większych zmian nie było, jednak brzmienie złagodniało i lekko się rozjaśniło.



Custom One Pro na ustawieniu „Light bass” (pełne zamknięcie)

W tej konfiguracji brzmienie słuchawek jest bardzo delikatne i płaskie. Dźwięk jest dosyć sztywny – brzmienie jest jasne, szybkie. Niskie tony są punktowe, lecz nie głębokie – bas nie schodzi nisko, nie ma dociążenia. Średnica jest lekko wycofana, ale dostatecznie czytelna by zabrzmieć w jazzie i wspomóc wokale. Wyższych rejestrów jest dosyć sporo – nadają słuchawkom czytelnego i przejrzystego charakteru. Scena jest dobra – szerokość i głębia są zrównoważone, słuchawki grają z lekkim dystansem. Ekspozycja instrumentów i ilość powietrza pomiędzy nimi robi wrażenie, choć przez braki w niskich tonach odczuwa się jednak pewną pustkę i ograniczenie brzmienia.

Ustawienie „linear” (pierwszy stopień otwarcia)

W tej konfiguracji dźwięk lekko się otwiera, ma więcej swobody, wybrzmiewa lepiej. Scena pogłębia się, szerokość pozostaje ta sama. Pojawia się też większa ilość niskich tonów, które są troszkę wolniejsze, mniej czytelne, lecz nie mają tendencji do mulenia, a czuć ich ciężar. Niestety, przy dużej ilości najniższego basu w utworach jego brzmienie wydaje się przytkane, lekko przyduszone, tak jakby coś go ograniczało. Da się usłyszeć jego braki, jednak zdarza się to tylko w niektórych gatunkach. W tej konfiguracji świetnie brzmi jazz, jest swobodny i czytelny ; bardzo rozrywkowy, ale jednocześnie szczegółowy. Ekspozycja instrumentów w przestrzeni jest bardzo dobra – poszczególne źródła dźwięku są kształtne, wydają się mieć swój rozmiar i określone miejsce.

Ustawienie „vibrant bass” (drugi stopień otwarcia)

To zdecydowanie najlepsze ustawienie – tak jakby słuchawki były projektowane pod tę konfigurację. Jak sama nazwa wskazuje bas zaczyna wibrować, ma bardzo przyjemną barwę, dobrze wspartą niższą średnicą – jest ciężki i głęboki, nie dominuje i nie zalewa pozostałych pasm. Wyższa średnica i soprany pozostają tak samo przejrzyste i czytelne jak w poprzednich konfiguracjach. Dźwięk jest bardziej dynamiczny i pełny, ma trochę mniej powietrza, ale scena ponownie się pogłębiła. Brzmienie dostaje dużo swobody – jest szczegółowe, jakby nieograniczone. W przypadku dobrych realizacji scena wydaje się być trójwymiarowa, a instrumenty rozmieszczone są w jej przestrzeni konsekwentnie. To ustawienie jest bardziej uniwersalne niż poprzednie: dobrze radzi sobie w wielu gatunkach, jest wystarczająco dynamiczne do rocka, najniższe rejestry basu dobrze współpracują z muzyką elektroniczną, a jazz zaskakuje głębokością brzmienia kontrabasu. Jedyną wadą jest delikatny pogłos, który jednak nie psuje kontaktu z muzyką.

Ustawienie „heavy bass” (pełne otwarcie)

Słuchawki zaczynają wibrować na głowie: niskie tony są bardzo silne, mają tendencję do lekkiego buczenia, ale nie zalewają pozostałych pasm. Soprany i wyższa średnica lekko się oddalają, ale pozostają czytelne. Brzmienie jest „tłuste” i masywne, robi się lekko ciasne – zmniejsza się separacja poszczególnych instrumentów. Momentami występuje efekt studni, brzmienie odrobinę traci na dynamice. Mam wrażenie, że komory słuchawek są w tej konfiguracji za duże, pasma tracą delikatnie kontrolę. Mimo to, ogólne brzmienie wciąż należy uznać za dobre – fani dużej ilości niskich tonów nie zawiodą się, Mnie, pomimo dość męczącego charaketeru, najbardziej spodobało się w trip-hopie.

Custom One Pro na E17 i Clip+ z FiiO E6

Na obu ustawieniach brzmienie słuchawek Beyerdynamic Custom One Pro ma bardziej basowy i „funowy” charakter – na E17 brzmi cyfrowo i nowocześnie, nadal swobodnie, a na Clip+ jest ciaśniejsze, ale bardziej naturalne. W porównaniu do O2 i ODAC scena jest bardziej skondensowana, a szczegółowość i przejrzystość lekko spada – na głównym torze testowym ich brzmienie jest bardziej analityczne.

REKLAMA